به نام او که توانی به قلم داد تا با دویدنش به روی کاغذ زندگی بزرگانی شبیه به خودمان را بنگارد.
بزرگانی که میتوانند آینده ای زیباتر را برایمان به تصویر بکشانند.آینده ای بدون اشتباه.بدون انحراف و بدون پشیمانی.قبل از انکه قلم را بر کاغذ بدوانیم احساس کردیم اگر خاطرات از زبان خود شهیدان بیان شود انس و الفت بیشتری را میتواندبا ما جوان ها برقرار کند. میشود یک جور خودمانی شدن یک جور گپ دوستانه. البته با این تفاوت که آنها میگویند و ما بیشتر میشنویم. وآنچه باید از سوی ما باشد تنها همان تغییر رفتاری است که نشانه ای از الگوپذیریمان میشود.
آنها میگویندوما گوش میدهیم ما عمل میکنیم و آنها نگاهمان میکنند این میشود گپ دوستانه ی ما دا کند گپمان یک طرفه نماند که فقط بگویند و بشنویم.بشنویم وبگذریم بدون آنکه تغییری در رفتاریا گفتارمان رخ داشته باشیم